மற்றவர்களைப்பற்றிக் குறிப்பிடுவதில் நான்கு வகை உண்டு.
1.அவர்களது இயல்புகளை உள்ளபடி சொல்வது.
2.அவர்களைப் பாராட்டுவது.
3.அவர்களை மோசமாக விமரிசிப்பது.
4.வாயைத் திறக்காமல் இருப்பது.
நம்மில் பலர் மூன்றாவது வழியைத்தான் அதிகம் பின் பற்றுகிறோம்.
சிலர் பிறரைப் பற்றிய பேச்சை எடுத்தாலே சிரித்துக் கொண்டு வாயைத் திறந்து ஒரு கருத்தும் சொல்ல மாட்டார்கள்.இவர்கள் சர்வ ஜாக்கிரதையான ஆசாமிகள்.இவர்கள் எந்த வம்பிலும் சிக்குவதில்லை.இவர்கள் எல்லோருக்கும் நல்லவர்கள்.
நமக்கு மிக வேண்டியவர்களைப் பற்றிக்கூட மூன்றாவது மனிதர் கருத்து கேட்கிறார் என்பதற்காக அவர் குறைகளைப் பற்றியே அதிகம் விவாதிக்கிறோம்.போயும் போயும் அவர்களை மகிழ்விப்பதற்காக நம் முன்னேற்றத்திற்குக் காரணமாய் இருப்பவர்களைக்கூட மட்டம் தட்டிப் பேச ஆரம்பித்து விடுகிறோம்.எல்லா மனிதர்களிடமும் சில இழிவான கண்ணோட்டங்கள் உண்டு.இவை மனதில் தோன்றும் போதெல்லாம் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு எப்போது வெளியிடுவோம் என்று காத்திருக்கும் வேளையில் முன்பின் தெரியாதவர்களிடம் கூட விமரிசிக்க ஆரம்பித்து விடுகிறோம்.
இதிலிருந்து நாம் விடுபட முடியும்.
1.முதலில் யாரிடமாவது சொல்லித் தீர்க்க வேண்டும் என்கிற நினைப்பு வேரோடு பிடுங்கி எறியப்பட வேண்டும்.
2.காலமெல்லாம் கஷ்டப்பட்டு பெற்ற நல்லவாய்ப்புகளையும் இப்படிப்பட்ட வாய் ஓட்டைகளின் மூலம் வடியவிட்டு நாம் வற்றிப் போய்விடக் கூடாது.
3.மற்றவர்களைப் பற்றி சிறு சிறு குறைகளை நம்மிடம் சொல்லி,நம் வாயைக் கிளறி அவற்றை உடையவர்களிடம் போய்ச்சொல்லி,நல்ல பெயரை சம்பாதித்துக் கொள்ளும் சதிக் கும்பல்களின் பிடியிலிருந்து நாம்விடுபட்டாக வேண்டும்.
நம் விரல்களைக் கொண்டு நம் கண்களைக் குத்தும் இவர்களின் வலைக்கு நாம் இனியும் இரையாவதாவது?     
                                                                             --லேனா தமிழ்வாணன்.