மொகலாய மன்னர் பாபரின் பெருமையைக் கேள்விப்பட்டு ஒரு வெளி நாட்டவர் அவரைப் பார்க்க அரண்மனைக்குப் போனார்.கட்டுப்பாடும் கம்பீரமும் உள்ள பாபரின் அரண்மனைக்குள் நுழைவதே சிரமம் என நினைத்ததற்கு மாறாக அரசன் இருக்குமிடத்திற்கு தங்கு தடையில்லாமல் போக முடிந்தது.யாரும் தடுக்கவில்லை.பாபரின் அறைக்குள் எட்டிப் பார்த்தபோது இன்னும் வியப்பு.பாபர் மிகச் சாதாரணமாக வேலையாட்களுடன் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.சபையில் அவ்வளவு கம்பீரமாக இருப்பவர் இவ்வளவு சாதாரணமாய் இருப்பதைக் கண்டு ஆச்சரியப்பட்டு அதன் காரணத்தை மன்னரிடமே கேட்டார்.அப்போது பாபர் அமைதியாக அறையின் மூலையிலிருந்த ஒரு வில்லையும் அம்பையும் காட்டினார்.பின் சொன்னார்,''அந்த வில்லை போர் முனைக்கு எடுத்துச் செல்லும் போதுதான்
கிண்ணென்று நாண்ஏற்றி பாணங்களை அடுக்கி எடுத்துச் செல்ல வேண்டும்.மற்ற நேரங்களிலும் அதை இறுக்கமாகக் கட்டி நாணஏற்றி வைத்தால் ,அந்த இறுக்கம் தாளாது ஒடிந்து விடும்.மனிதர்களும் அப்படித்தான்.வளைந்து குழைந்துஇருக்க முடிந்தவர்களே நிமிர்ந்து நிற்கும் போது வலுவாகத் தாக்குப் பிடித்து நிற்பார்கள்.எப்போதும் வளையாமல் இருப்பவர்கள் எந்தக் கணத்திலும் உடைந்து போகிறவர்களாகவே இருப்பார்கள்.''